چکیده: اسپرین لیگامنت های مچ پا یکی از رایج ترین آسیب های ورزشی می باشد؛ به طوری که 10 تا 30 درصد آسیب های ورزشی را به خود اختصاص داده است. امروزه یافتن استراتژی ها و مداخلات درمانی مناسب جهت جلوگیری و یا کاهش اثرات اسپرین مچ پا موردتوجه بسیاری از محققان قرار گرفته است. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثر آنی پلانتارماساژ بر الگوی فشار کف پایی در افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا حین راه رفتن بود. در این پژوهش نیمه تجربی 15 زن سالم به عنوان گروه کنترل (بدون اعمال مداخله ماساژ) و 15 زن مبتلا به بی ثباتی مچ پا به عنوان گروه آزمایش (تحت مداخله ماساژ) در دامنه سنی 18 تا 40 سال شرکت نمودند. ابزار اندازه گیری تحقیق شامل پرسشنامه آسیب دیدگی مزمن مچ پا و دستگاه فوت اسکن برای ارزیابی متغیرهای فشار کف پایی بود. از آزمون آماری شاپیرو-ویلک برای بررسی طبیعی بودن توزیع داده ها، از آزمون آماری تی مستقل برای مقایسه داده های گروه کنترل با پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش و نهایتاً از آزمون آماری تی وابسته برای مقایسه اثرات ماساژ کف پا (در گروه آزمایش) بر متغیرهای وابسته استفاده شد (05/0=α). نتایج این پژوهش نشان داد که تفاوت معناداری در حداکثر فشار کف پایی برای ناحیه متاتارسال اول بین پیش آزمون و پس آزمون وجود دارد (05/0>P). همچنین، تفاوت معناداری در زمان رسیدن به حداکثر فشار کف پایی ناحیه میانی پا بین گروه کنترل و پیش آزمون گروه آزمایش وجود داشت (05/0>P)؛ اما تفاوت معناداری در زمان رسیدن به حداکثر فشار کف پایی نواحی مختلف پا (به جز ناحیه میانی پا) بین پیش آزمون و پس آزمون مشاهده نشد (05/0
P)؛ همچنین تفاوت معناداری در این متغیر در نواحی متاتارسال اول، بخش میانی پا و بخش داخلی و خارجی پاشنه پا بین پیش آزمون و پس آزمون مشاهده شد (05/0>P). در ادامه، تفاوت معناداری در زمان رسیدن به حداکثر نیروی کف پایی ناحیه میانی پا بین گروه کنترل و پیش آزمون گروه آزمایش وجود داشت (05/0>P)؛ اما تفاوت معناداری در این متغیر در نواحی مختلف پا (به جز ناحیه میانی پا) بین پیش آزمون و پس آزمون مشاهده نشد (05/0
