ادعیۀ قرانی از جهت نوع درخواست و شخص دعاکنندهمتفاوت هستند، برخی از آنها از زبان شخص واحدی نقل شده اند که در آنها طلب یک امر شخصی هدف بوده است. این دعاها غالبا با صیغۀ متکلم وحده بیان شده اند، اما برخی از ادعیۀ قرآنی دارای ابعاد اجتماعی هستند و در آنها دعاکننده یا دعاکنندگان یک امر عمومی را مسألت کرده اند. در این تحقیق با روش توصیفی- تحلیلی سعی شده است ادعیۀ قرآنی که از دستۀ دوم محسوب می شوند و بعد اجتماعی و اخلاقی در آنها نمود بیشتری دارد، استخراج و مورد بررسی قرار گیرند. یکی از نتایج به دست آمده از آن این است که دایرۀ شمول این ادعیه یکسان نیست، برخی از آنها همۀ مومنان را شامل می شوند و برای همۀ مؤمنان امر خیری مانند هدایت طلب شده است، چنان که در دعای سوره مبارکه حمد هدایت همۀ مومنان و از جمله خودِ دعا کننده درخواست می شود و در برخی برای مردم یک قوم یا سرزمین طلب خیر می شود، چنان که حضرت ابراهیم دربارۀ اهل مکه دعا می کند و در مواردی نیز دعا در حق فقطچند نفر ادا شده است، چنان که حضرت آدم و حضرت حوا (علیهما السلام)از خدا طلب بخشش می کنند.
