در این تحقیق مشخص گردید که بحث در مورد منجی گرایی در عرفان های نوظهور معاصر، جهت جلوگیری از آسیب و انحراف به مهدویت و مقوله انتظار لازم است. چرا که برخی از این عرفان ها با ایجاد یاس و ناامیدی در مردم نسبت به تغییر جامعه، برخی دیگر با اهمیت دادن به بعد فردی و غفلت از زندگی اجتماعی و جامعه، در صدد بی نتیجه نشان دادن تلاش برای اصلاح دنیا هستند. با مراجعه به منابع کتابخانه ای معلوم گشت که عرفان های شاخص نوظهور شرقی عبارت از: اوشو، کریشنا، سای بابا و مهربابا هستند که در این بین ، اوشو و کریشنا اعتقاد به منجی آسمانی ندارند. اما سای بابا و مهربابا ادعا دارند که خور اوتار مورد اعتقاد هندویان منجی آسمانی هستند. در بین عرفان های نوظهور غربی و سرخ پوستی نیز، اکهارت تول و تولتک ها، وجود منجی آسمانی را نفی می کنند. پایولو کوییلو معتقد به نزول حضرت عیسی (ع) به عنوان منجی در آخرالزمان است. در عرفان های اکنکار، ماهانتا (استاد زنده اک) نقش منجی بشریت را دارد. پیروان عرفان سو نیز معتقد به یک انسان ماورایی برای نجات دنیا هستند. اما در عرفان ساحری سخنان زیادی در این مسله مطرح نشده است. اگر چه سحر و ساحر را به نوعی نجات بخش جهان می دانند. در عرفان های نوظهور معاصر ایران به منجی گرایی در عرفان حلقه و ایلیا «میم» رام الله پرداخته شد و معلوم شد اگر چه محمد علی ظاهری و ایلیا ادعا می کنند که به امام عصر (ع) به عنوان منجی معتقدند اما اشتباهات و انحرافاتی نیز در این مسئله دارند . به طور کلی هیچ یک از عرفان های نوظهور به بحث مبارزه با ظلم و استکبار ستیزی ورود جدی نداشته اند. که با انجام این تحقیق بطلان ادعای آنها در بارده منجی و آینده جهان به اثبات رسید.
