چکیده (1978) « ویگوتسکی » « حیطهی تحول تدریجیِ » ارزیابی پویا که بر پایه مفهوم پیشرفت در استوار است، چارچوبی است در جهت اجرای همزمان دو فرایند آموزش و ارزیابی به عنوان فعالیتی ترکیبی در راستای درک تواناییهای فراگیران و حمایت فعالانه در جهت ارتقای این توانایی (پوهنر، 2008 ). نظر به جایگاه و اهمیت اهدافی که برای این نوع از ارزیابی ترسیم میگردد، مقالهی حاضر بر آن است تا با ارائه و تحلیل نتایج تحقیقات مبتنی بر ارزیابی پویا، به بررسی میزان کارایی این روش نوپا در زمینهی آموزش و ارزشیابی توسعهی توانش زبان دوم بپردازد. به همین منظور یافتههای تعدادی از مطالعات میدانی اخیر مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. نتایج حاصل از این بررسی مؤید آن است که استفاده از روش مذکور در آموزش زبان انگلیسی به عنوان زبان دوم و یا زبان خارجی این امکان را برای معلم و زبانآموزان فراهم میسازد تا به نحو مؤثرتری ریشهی مشکلات آموزشی زبانآموزان را شناسایی نموده و درصدد رفع آن برآیند؛ حال آنکه روشهای غیرپویای ارزیابی حتی اگر موفق به کشف ریشهی مشکلات آموزشی گردند در پی رفع فوری آن نمیباشند. همچنین ارزیابی پویا در مقایسه با اشکال غیرپویا ابزار مناسبتری است که میتواند زبانآموزان را به لحاظ توانش یا دانش زبانی از یکدیگر تمیز داده و به پیشبینی عملکرد آنان در آینده بپردازد.
