پژوهش های زبانی در هر یک از زبان های زندۀ دنیا از اهمیت ویژه ای برخوردار است. باید به زبان فارسی علی-الخصوص در حوزۀ دستور نیز چنین رویکردی داشت. چرا که تدوین قواعد درست خواندن و درست نوشتن از مهم-ترین دلایل دستورنویسان برای پرداختن به این موضوع است. با توجه به این که هر زبان قواعد ویژه ی خود را دارد، اهتمام در نگارش دستورنویسی در زبان فارسی از چند دهه ی اخیر توسط دستورنویسان به چشم می خورد.این رساله نیز با عنوان «بررسی تطبیق ساختار تکواژ در کتاب های دستور زبان فارسی» تدوین شده است. بررسی-های صورت گرفته از مبحث تکواژ در آثار دستورنویسان نشان می دهد که این واحد زبانی از منظر برخی مؤلفان مورد غفلت واقع شده است، و از دیدگاه برخی نیز تعریف و تقسیم بندی ارائه شده جامع و علمی نیست. با توجه به ابهامات و تشتت موجود در این آثار، سعی بر آن است تعریفی جامع و دقیق از این واحد زبانی همانند واحدهای دیگر زبان ارائه شود. بنابراین در تعریف تکواژ باید گفت: کوچک ترین واحد معنادار زبانی است که از چندین هجا تشکیل شده است و قابل تقسیم به جز معنادار نیست. علاوه بر تعریف، در حوزه تقسیم بندی نیز، دستورنویسان نظریه های متفاوتی دارند. با توجه به بررسی وجه اشتراک و افتراق تکواژ در آثار دستورنویسان می توان این واحد زبانی را به دو دسته ی آزاد و وابسته تقسیم کرد. یافته های این پژوهش تطبیقی نشان می دهد که میان تکواژ آزاد و تکواژ وابسته ملاک های آوایی، کاربردی، معنایی و نگارشی وجود دارد.
