زبان مهم ترین وسیله جهت برقراری ارتباط میان انسان هاو قالبی برای بیان اندیشه هاست، نکته ی مهم این است که بررسی و شناخت دستور زبان ، به دلیل ماهیت تحول پذیریی که دارد هیچ گاه از حرکت باز نمی ایستد و از طرف دیگر با توجه به این که دستور نویسی در زبان فارسی مدت زیادی نیست که به صورت علمی پا به عرصه ی وجود گذاشته است ، ضرورت پژوهش در این عرصه مشخص می گردد. زبان فارسی از نظر ساختار آوایی، دستوری و معنایی تحولات سه گانه ایی را در طی سه دوره زمانی (باستانی، میانی و جدید) پذیرا شده است. برای بررسی زبان دو شاخه مهم دستور زبان و زبان شناسی به وجود آمد. دستور زبان فارسی قواعدی است که بدان درست گفتن و درست نوشتن را بیاموزند. آنچه بدان مقاصد خود را بیان کنند "کلام" خوا نند و کلام مرکب است از کلمات و "کلمه" مرکب از حروف است. حقیقت آن است که درباره کلمه میان دستورنویسان اتفاق نظر وجود ندارد. در برخی دستورهای پیشین معمولاً 10 قسم کلمه مورد بحث قرار می گرفت؛ اسم، صفت، ضمیر، فعل، عدد، قید، مبهمات، ادوات استفهام، حروف و اصوات. می توان گفت تقسیم بندی واحدی برای کلمه نداشته اند امروز نیز در دستورهای جدید به هر حال همین انواع بررسی می شود، اما عنوان ها و گاهی نام ها تغییر یافته است. مثلاً اسم، ضمیر، صفت، فعل و حروف عیناً با همین عنوان وجود دارد اما در محدوده پاره ای از این ها مانند ضمیر و صفت تغییراتی راه یافته است. دستور زبان خیام پور کلمه را شش قسم می داند. همچنین در دستور انوری و گیوی کلمه هفت نوع دانسته شده است .در دستور سنتی به تأثیر زبان عربی، حرف را کلمه محسوب می کنند. اما در این تقسیم بندی سخنی از تکواژ نمی باشد. در دستور جدید نیز کلمه را به بخش های متفاوتی تقسیم کرده اند از جمله در دستور جدید تکواژ را نیز جزء واحدهای زبان در نظر گرفته اند. واژه ها را می توان به بخش های با معنای کوچکتر تجزیه کرد و از این راه ویژگی های ساخت واژی آن ها را مشخص نمود، به کوچکترین واحدهای با معنایی که از تجزیه واژه مشخص می گردد، "تکواژ" گفته می شود. بر پایه ی ویژگی های معنایی، ساختواژی و دستوری، تکواژها در 4 دسته قرار می گیرند. الف- تکواژ واژگانی یا قاموسی. ب- واژه های دستوری یا نقشی. پ- تکواژهای اشتقاقی. ت- تکواژهای تصریفی واحدهای زبان از کوچکترین تا بزرگترین دارای سلسله مراتب زیر است: واج، تکواژ، واژ
