به منظور مطالعه تأثیر تاریخهای مختلف کاشت بر میزان سدیم، پتاسیم و نیتروژن مضره چغندرقند تحت تأثیر پرایمینگ بذر و محلولپاشی اسیدهیومیک پژوهشی مزرعهای در بهار و تابستان سال 1401 در شهرستان اسدآباد انجام شد. پژوهش در قالب بلوک کامل تصادفی با سه تکرار بهصورت اسپلیت پلات فاکتوریل اجرا شد. عامل اصلی چهار تاریخ کشت 5 و 19 فروردین، 2 و 16 اردیبهشت و عوامل پرایمینگ )در دو سطح بذور هیدروپرایم شده و پرایم نشده( و محلولپاشی )در دو سطح اسپری آب و محلولپاشی 6 در هزار اسیدهیومیک( بهصورت فاکتوریل در کرتهای فرعی جای داده شدند. نتایج نشان داد، پرایمینگ 20 درصدی سرعت سبزشدن نسبت به بذور پرایم نشده گردید. تاریخ کاشت نیز نسبت به سایر عوامل آزمایش بیشترین تأثیر را بر صفات / بذر باعث افزایش 2 میزان سدیم، پتاسیم، نیتروژن و عملکرد ریشه چغندرقند داشت. بالاترین میزان عملکرد ریشه چغندرقند در تیمار تاریخ کاشت پنجم فروردین همراه با 97 درصد افزایش نسبت به تیمار تاریخ کاشت شانزدهم اردیبهشت، بدون پرایمینگ بذر و اسپری آب / هیدروپرایمینگ بذر و محلولپاشی اسیدهیومیک با 28 42/ بدست آمد. همچنین دردیرترین تاریخ کاشت )شانزدهم اردیبهشت( کاربرد همزمان هیدروپرایمینگ بذر و محلولپاشی اسید هیومیک باعث افزایش 9 درصدی عملکرد ریشه در همین تاریخ کاشت نسبت به عدم پرایمینگ و اسپری آب گردید.
