بهمنظور ارزیابی تأثیر پرایمینگ بذر و تلقیح دو گونه میکوریز بر تعدادی از خصوصیات فیزیولوژیکی، عملکرد و اجزای عملکرد گندم رقم پارسی در شرایط تنش شوری آزمایشی بهصورت اسپیلیتپلات فاکتوریل بر پایه طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار در سال ها ی 1394 در مزرعه مرکز آموزش جهاد کشاورزی اصفهان انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل دو سطح آبی اری با - 1393 و 95 - زراعی 94 آب شور (با هدایت الکتریکی 3 و 11 دسیزیمنس بر متر) در کرتهای اصلی، سه سطح کاربرد قارچ گلوموس (گونه اینترارادیس، گونه موسهآ و بدون کاربرد) و دو سطح پرایمینگ بذر (هیدروپرایمینگ بهصورت پرایم در مزرعه و پرایمنشده) بهصورت فاکتوریل در کرتهای فرعی بود. نتایج تجزیه مرکب نشان داد که تنش شوری بر بسیاری از صفات اندازهگیری شده مؤثر بود و کاربرد میکوریز موجب کاهش اثرات منفی تنش بر تجمع سدیم در اندام هوایی، شاخص سبزینگی، تعداد سنبله در بوته و وزن هزاردانه شده و دارای برهمکنش معنی داری با تنش شوری بودند. کاربرد گونه اینترارادایس در مقایسه با موسهآ مقدار سدیم برگ را در شرایط شوری حدود 17 درصد کاهش داد. در 18 درصد کم کرد. کاربرد گونه موسهآ فعالیت / این پژوهش کاربرد میکوریز و پرایمینگ بذر پرولین برگ را بهترتیب 20 درصد افزایش و 5 9 درصد) ایجاد کرد. در ای ن / 15 درصد افزایش داد و عملکرد دانه بیشتری ( 5 / آنزیم سوپراکسید دیسموتاز را نسبت به تیمار عدم تلقیح 6 تحقیق پرایمینگ اثری بر عملکرد و اجزای آن نداشت بهجز در سال دوم تحقیق که پرایمینگ در شرایط تلقیح با گونه اینترارادایس در تیمار 14 درصد ی شاخص / شوری منجر به افزایش 23 درصدی تعداد سنبله در بوته نسبت به تیمار پرایمنشده شد. از دیگر نتا یج افز ایش 5 برداشت در اثر کاربرد میکوریز بود. در مجموع کاربرد میکوریز در شرایط شور قابل توصیه است، اما استفاده از پر ایمینگ بذر تنها در ترکیب با گونه اینترارادایس میتواند سودمند باشد.
