موسی اعظمی

در این پژوهش به بررسی پیش برنده ها و بازدارنده های توسعه کشاورزی قراردادی درکشاورزان چغندرکار شهرستان اسدآباد پرداخته شده است. جامعه آماری تحقیق شامل 753 نفر کشاورز چغندرکار طرف قرارداد می باشد، که بر اساس جدول مورگان حجم نمونه مورد بررسی 196 نفر تعیین گردید. داده های مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه ساختارمند و محقق ساخته جمع آوری گردید. به منظور سنجش پیش برنده های پذیرش کشاورزی قراردادی از چهار مؤلفه اقتصادی با 17 گویه، اجتماعی-فرهنگی با 10 گویه، محیط زیستی-اقلیمی با 9 گویه و ساختاری-مدیریتی با 12 گویه بهره گیری شد. همچنین به منظور سنجش بازدارنده های پذیرش کشاورزی قراردادی نیز از چهار مؤلفه اقتصادی با 11 گویه، اجتماعی-فرهنگی با 6 گویه، محیط زیستی-اقلیمی با 12 گویه و ساختاری-مدیریتی با 6 گویه در قالب طیف لیکرت پنج گزینه ای از خیلی کم تا خیلی زیاد بهره گیری شد. نتایج نشان داد، نیروهای پیش برنده اقتصادی به میزان 928/32 واحد قوی تر از نیروهای بازدارنده اقتصادی بودند. یافته های مربوط به بررسی پیش برنده ها و بازدارنده های اجتماعی-فرهنگی پذیرش کشاورزی قراردادی در میان کشاورزان چغندرکار مورد مطالعه نشان داد که در مجموع عوامل و نیروهای پیش برنده اجتماعی-فرهنگی، به میزان 76/13 از بازدارنده های متناظر بیشتر و ارجحیت دارد. در زمینه پیش برنده ها و بازدارنده های محیط-زیستی- اقلیمی پذیرش کشاورزی قراردادی در میان کشاورزان، نتایج نشان داد که بازدارنده های شناسایی شده به میزان 015/14 بیشتر از قدرت پیشران های شناسایی شده در پژوهش حاضر بودند. در نهایت یافته های مربوط به پیش برنده ها و بازدارنده های ساختاری- مدیریتی در منطقه مورد مطالعه نشان می دهد که جمع نیروی پیش برنده ها به میزان 815/21 از نیروهای بازدارنده بیشتر است. در مجموع نیروهای پیش برنده پذیرش کشاورزی قراردادی در منطقه مورد مطالعه با میزان 721/58 بر بازدارنده های متناظر با مقدار 793/35 حائز برتری می باشند.