آب منبعی محدود و در عین حال ضروری برای جوامع بشری و سیستم اکولوژیکی وابسته به آن میباشد. بخش کشاورزی به عنوان بزرگترین مصرف کننده آب جهت تولید غذای بیشتر با آب کمتر با چالش مواجه می باشد. در واقع بخش کشاورزی تکیه گاه اساسی در تأمین نیازهای غذائی کشور بوده و نقش آب به عنوان مهمترین عامل محدود کننده در توسعه بخش کشاورزی، اهمیت اقتصادی آن را بسیار تعیین کننده نموده است. در این راستا تحقیق حاضر به تحلیل وضعیت مصارف آب براساس شاخص ردپای اکولوژیک پرداخته و مفاهیم اساسی در این زمینه از جمله ردپای اکولوژیک، ردپای آب، ردپای سبز، ردپای آبی و خاکستری مورد بحث قرار گرفته و در پایان مقدار هریک از این شاخصها در محصولات منتخب کشور با مقدار جهانی آن مقایسه شده است. مطالعه حاضر به روش کتابخانهای و اسنادی بوده که جهت گرداوری داده ها و انجام محاسبات از روش میکونن و هوکسترا (2010 )و هوکسترا و همکاران(2011 ،)سازمان فائو و موسسه تحقیقاتی آب استفاده شده است، نتایج نشان دهنده مصرف بیشتر آب شیرین مصرفی در محصولات کشور نسبت به متوسط جهانی آن است. ردپای اکولوژیکی آب بطور کلی و اجزاء آن یعنی ردپاهای آب خاکستری، سبز و آبی در ایران نسبت به جهان در اکثر محصولات بالاتر است که نیازمند توجه مسئولین و کشاورزان برای کاهش اثرات اکولوژیکی آب و دستیابی به مدیریت پایدار آب در بخشهای مختلف به ویژه بخش کشاورزی است. با این وجود برای کاهش فشار بر منابع آب شیرین، لازم است که عزمی ملی همه توان مادی و معنوی کشور را به عرصه بیاورد و تمام راههای ممکن از جمله بهره برداری گسترده از سیستمهای آبیاری تحت فشار، استفاده از منابع آب شور، توجه به آب مجازی و ... در دستور کار قرار گیرد
