طی چند دهۀ اخیر شاهد رشد فزاینده و چشمگیر پژوهش در کشور و به تبع آن ارتقاء بی نظیر رتبۀ جهانی ایران از لحاظ برون دادهای علمیِ منتشرشده بوده ایم. با این حال، شواهد زیادی وجود دارد که نشان می دهند این پژوهش ها بی اثر (یا بسیار کم اثر) بوده اند. بنابراین، لازم آن ها مورد بررسی قرار گیرد. در این راستا، « قابلیّت اثرگذاری » است در پژوهش حاضر با استفاده از آمار و داده های ثانویه و در قالب روش توصیفی- تحلیلی، وضعیّت موجود یا روند تغییرات هر یک از اجزاء مسیر تأثیرگذاری پژوهش (از سرمایه گذاری تا توسعه) با سایر جوامع مقایسه شد. داده های مورد نیاز از پایگاه های معتبر شامل "سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متّحد"، "بانک جهانی"، "سازمان همکاری های علمی و فرهنگی ملل متّحد"،" سازمان همکاری های اقتصادی و توسعه"، "مؤسّسۀ نمایه سازی علوم تامسون رویترز" ، "موسسه علم سنجی سایمگو"، "مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی"، "سازمان ملّی بهره وری ایران"، "دانشگاه های هاروارد"، "ام آی تی(موسسه فناوری ماساچوست)" و تارنمای داده های انرژی استخراج شد و محاسبات و رتبه بندی های لازم با استفاده از نرم افزار اکسل ضورت پذیرفت. یافته ها حاکی از آن بود که اوّلاً ایران در مقایسه با سایر جوامع اولویّت بالایی برای پژوهش قائل نشده و به صورت جدّی به این مهم نپرداخته است، به طوری که در سال 2010 از لحاظ سهم پژوهش ازتولید ناخالص داخلی در جایگاه 66 (از 89 کشور)، از لحاظ ودجۀ سرانۀ پژوهش در جایگاه 54 (از 88 کشور)، بر اساس بودجۀ پژوهش به ازای هر پژوهشگر در رتبۀ 57 (از 72 کشور)، از لحاظ متوسّط سرمایه گذاری در هر پژوهش در جایگاه 79 (از 89 کشور) و در سال 2000 بر اساس سهم پژوهش های بنیادی از اعتبار پژوهشی در رتبۀ 19 (از 21 کشور) جای گرفت. دوّم اینکه، بر اساس سهم محصولات فناوری بالا از کل صادرات صنعتی به غیر از بازه زمانی منتهی به 2006 ، علی رغم رشد چشمگیر پژوهش، وضعیّت کشور تنزّل نموده است. سوّم، طی سال های 2014- 1980 شاخص پیچیدگی اقتصادی کشور همواره منفی و ایران همواره جزء یک سوّم ضعیف ترین کشورهاقرار گرفته است. چهارم، علی رغم رشد بی نظیر در تولیدات علمی، در « پیچیدگی اقتصادی بهره وری کل عوامل تولید» پیشرفتی نداشته و جایگاه کشور در شاخص های شدّت مصرف انرژی و بهره وری انرژی در تولید ناخالص داخلی به شدّت سقوط نموده است. ب
