صنعت گردشگری به عنوان ابزاری جهت توسعه اقتصادی و اجتماعی و محیطی و یکی از مهمترین مشاغل مدرن در مناطق روستایی تجسم یافته است که با تاثیر گذاری در سه بعد پایداری اقتصادی ، اجتماعی و محیطی ضمن مشارکت جامعه محلی در توسعه اقتصاد ملی با پتانسیل حفظ و حمایت از منابع طبیعی و محیط زیست باعث پایداری محیطی می شود و در بعد اقتصادی ، گامی جهت کاهش فقر با توسعه مراکز اشتغال کوچک ، افزایش و تغییر شکل منابع در معرض خطر به سمت منابع پر بازده و همراه با سودمندی و توزیع درآمد برمی دارد و در بعد اجتماعی نیز باعث کارآفرینی و جلوگیری از مهاجرت ، ارتباطات بیشتر روستاییان با سایر جوامع و فرهنگ های متنوع و شناساندن هویت محلی و رفاه و نهایتا ایجاد توسعه پایدار روستایی می گردد با وجود این جایگاه گردشگری برای کاهش فقر توسط توسعه گران روستایی به خاطر داشتن نگاه بخشی و تمرکز بیش از اندازه بر صنعت گردشگری و ریشه نداشتن در تئوری های توسعه و توسعه روستایی توسط محققان و دست اندرکاران توسعه روستایی به شدت مورد انتقاد واقع شده است.. این تحقیق، درصدد تعیین چارچوبی برای ارزیابی اثرات گردشگری در معیشت پایدار می پردازد.روش گردآوری اطلاعات این تحقیق عمدتا کتابخانه ای و اسنادی بوده و یافته های این تحقیق نشان می دهد که گردشگری در ابعاد مختلف کم وبیش می تواند نقش موثری در معیشت پایدار روستاییان ایفا کند و از جمله مهمترین آن ابعاد مختلف سرمایه ها شامل اقتصادی، اجتماعی، انسانی، طبیعی، و نهادی می باشد. این سرمایه ها تحت تاثیر عوامل مختلف بوده و آسیب هایی را به همراه داشته و در نهایت به نتایج معیشتی خواهند انجامید.
