موضوع معیشت، طی یک دهه گذشته بحث محوری در تفکر و عمل توسعه روستایی بوده است. دستیابی به توسعه پایدار و بهبود نظام های معیشت به ویژه در کشورهای در حال توسعه، که تا پیش از این با موانع گوناگونی مواجه بود، اینک با ظهور تغییر اقلیم، با چالش بزرگتری رو به رو شده است. تغییر اقلیم به عنوان چالش توسعه عصر ما و تهدیدی برای توسعه به شمار می رود که ممکن است بسیاری از دستاوردهای توسعه دهه های گذشته را از بین ببرد. بر این اساس، مطالعه حاضر با هدف تحلیل اثرات تغییر اقلیم بر نظام های معیشت روستایی در ایران و با توسعه مدل مفهومی برگرفته از رهیافت معیشت پایدار انجام شده است. برای این منظور داده های ثانویه از پیمایش های ملی و منابع آماری سازمانهای دولتی گردآوری و پس از آماده سازی با استفاده از رگرسیون داده های تابلویی مورد تحلیل قرار گرفت. همچنین برای آزمون روابط واسطه ای میان متغیرها از رهیافت سه مرحله ای بارون و کنی (1986) استفاده شد. بر اساس سناریوهای مختلف RCP تا سال 2050، مقدار بارندگی سالانه در برخی استان ها افزایش و در برخی دیگر کاهش می یابد، در حالیکه میانگین دمای سالانه در تمامی استان ها افزایش خواهد یافت. بنابراین انتظار می رود دارایی های مالی، طبیعی، اجتماعی و انسانی خانوارهای روستایی استان هایی که دچار کاهش بارندگی می شوند، در معرض تهدید قرار گیرد. افزایش دما نیز آسیب پذیری خانوارهای روستایی کشور را از طریق نقصان یافتن دارایی های مالی، فیزیکی، طبیعی و اجتماعی آنها افزایش می دهد. با توجه به تاثیر مستقیم تغییر اقلیم و دارایی های معیشت بر ستانده های معیشت، می توان چنین استنباط نمود که در صورت عدم اتخاذ راهبردهای سازگاری و تاب آوری مناسب در بسیاری از استان ها، رشد GDP بخش کشاورزی و رفاه اجتماعی خانوارهای روستایی کاهش و نابرابری فزونی می یابد.
