انسان به عنوان رکن اصلی اقتصاد جامعه، نیازهایی دارد که مهمترین آنها امنیت غذایی و تغذیه سالم است. امنیت غذایی زمانی وجود دارد که همه مردم در تمام ایام به غذای کافی، سالم و مغذی دسترسی فیزیکی و اقتصادی داشته باشند و غذای در دسترس، نیازهای یک رژیم تغذیهای سازگار با ترجیحات آنان را برای یک زندگی فعال و سالم فراهم کند. پژوهش حاضر که با هدف بررسی وضعیت امنیت غذایی خانوارهای کشاورز و نقش عوامل مختلف، بهویژه نقش آموزشهای ترویجی بر آن در شهرستان قروه، استان کردستان انجام گرفته است، از نظر هدف کاربردی و از نظر نحوه گردآوری دادهها غیر آزمایشی است. روش تحقیق استفاده شده در این پژوهش پیمایشی توصیفی است. جامعه آماری عبارت - است از تمام خانوارهای کشاورز روستاهای شهرستان قروه که با استفاده از فرمول کوکران، 198 نفر از آنها به عنوان نمونه انتخاب و بررسی شده اند. برای سنجش سطح امنیت غذایی از مقیاس دسترسی به ناامنی غذایی در خانواده ) HFIAS ( استفاده شد. این شاخص نُه پرسش دارد و روایی و پایایی آن در مطالعات مختلف به اثبات رسیده است و روشی سریع و آسان برای سنجش امنیت غذایی است و پایایی آن در تحقیق حاضر 95 / 0 است. در این مطالعه، در کنار آمار توصیفی از تحلیل رگرسیون و تحلیل مسیر استفاده شده است. نتایج بررسی وضعیت امنیت غذایی نشان میدهد که تنها 15 درصد خانوارها امنیت کامل غذایی دارند. 5 / 42 درصد دارای ناامنی غذایی در سطح کم، 5 / 31 درصد دارای ناامنی متوسط و 11 درصد دارای ناامنی شدید غذایی اند. نتایج رگرسیون نشان داد پنج متغیر آگاهی تغذیهای، مشارکت زنان، کلاس های ترویج، توان اقتصادی و تعداد افراد تحت تکفل تأثیر بیشتری بر تأمین امنیت غذایی خانوار دارند.
