در شمال‌باختری پهنه سنندج- سیرجان و در مناطق همدان و تویسرکان، رخنمون هایی از سنگ های میگماتیتی حضور دارد. در پیدایش میگماتیت های منطقه، به‌ترتیب اهمیت فرایندهای ذوب‌بخشی، تفریق دگرگونی و تزریق نقش داشته اند. میگماتیت ها دگرریختی را در بزرگ مقیاس به‌صورت لوکوسوم های چین خورده و بودین شده و در ریز مقیاس به‌صورت دگرریختی درون بلوری (خاموشی موجی، ماکل دگرریختی) و میان بلوری (مهاجرت مرز دانه، برآمدگی ...) نشان می دهند. پیدایش لایه های لوکوسوم در سنگ، پس از اوج دگرگونی و فرایند ذوب بخشی رخ می دهد. ازاین‌رو، لوکوسوم های چین خورده و بودین شده نشان‌دهنده فعالیت نیروهای زمین‌ساختی در شرایط اوج دگرگونی منطقه هستند. همزمانی فرایندهای زمین‌ساختی با اوج دگرگونی، چه‌بسا میگماتیت های همزمان با زمین‌ساخت را در محدوده رخساره آمفیبولیت بالایی تا گرانولیت زیرین پدید آورده است؛ اگرچه عملکرد فرایندهای زمین‌ساختی پس از سرد شدن و پیدایش فابریک های پس از زمین‌ساخت، شاید در محدوده رخساره آمفیبولیت زیرین تا رخساره شیست‌سبز روی داده باشند. میگماتیت های همزمان با زمین‌ساخت در بخش‌های مختلفی از همدان، مانند سیمین، تویسرکان، چشمه‌قصابان و دره مرادبیگ دیده می شوند. این میگماتیت ها پس از تبلور نیز دچار دگرریختی های حاکم بر منطقه شده اند. با توجه به ساختارهایی مانند انواع بودین ها، چین های میگماتیتی، میگماتیت چین خورده و رگه ها، که نقش مهمی در پیدایش حالت دینامیکی میگماتیت ها داشته اند، تکامل رئولوژیک میگماتیت های منطقه همدان را می توان به سه مرحله دسته‌بندی کرد: (1) دگرریختی به کمک ذوب، (2) دگرریختی حالت جامد بلافاصله پس از تبلور و (3) دگرریختی حالت جامد بعدی.
