منطقه مورد مطالعه بخشی از زون سنندج-سیرجان می باشد که به صورت نوار دگرگونی و ماگماتیسم با روند عمومی شمال باختر-جنوب خاور درحد فاصل زون های ایران مرکزی و زاگرس قرار گرفته است. دراین منطقه همانند سایر قسمت های این زون سه مرحله دگرشکلی بزرگ مقیاس شکل گرفته است. سه نسل دگرشکلی همراه با چین خوردگی وتشکیل برگوارگی به موازات سطح محوری هرنسل از چین ها وجود دارد. سنگ های این منطقه شامل سنگ های دگرگونی مجاورتی و ناحیه ای شامل انواع شیست ها می باشد. دراین نوع از سنگ ها رگه ها و دایک های فراوانی شکل گرفته اند. ازمهمترین دایک های شکل گرفته در مجموعه پلوتونیک الوند می توان به دایک های آپلیتی و پگماتیتی اشاره نمود. دایک های پگماتوئیدی فراوانی در پگماتیت منگاوی و یا درشیست ها نفوذ کرده اند. امتداد کلی این دایک ها اغلب روند شمال غرب-جنوب شرق و برخی روند شمال شرق-جنوب غرب و شیب تقریبا قائم دارند. از دیگر ساختارهای موجودکه مورد بررسی قرار گرفته است رگه ها می باشندکه دارای ترکیبات مختلفی ازجمله پگماتوئید و کوارتز خالص هستند. بسیاری از این رگه ها در طی دگرشکلی های دوم و سوم دچار چین خوردگی شده اند که باتوجه به روابط آن ها با برگوارگی اصلی منطقه می توان زمان نسبی تشکیل آن ها را تعیین کرد. رفتار یک رگه به وضع اولیه اش نسبت به بیضوی واتنش اعمال شونده بستگی دارد. رگه هایی که دربخش بیشترین کشیدگی بیضوی واتنش قرار می گیرند نازک و بودین می شوند. نوع برش در این رگه ها باتوجه به سوی برش وشیب برگوارگی تعیین می گردد که مولفه شیب لغز نرمال دارد. برخی دایک ها بدون تاثیر بر سنگ میزبان تزریق شده و برخی باعث تغییر و دگرسانی شیست های میزبان شده اند. دایک های بدون هاله در گسلهای منطقه تزریق و دایک های دارای هاله دگرگونی، تحت تاثیر میدان تنش منطقه فضای لازم را ایجاد کرده اند. در دیواره برخی دایک ها خطواره های کششی واضح و برجسته ای شکل گرفته و تورمالین های درون دایک ها بصورت عمود بر دیواره دایک جهت یابی پیدا کرده اند . این موضوع نشان می دهد که جایگیری آن ها در سیستم برشی صورت گرفته است. در برخی دایک ها از دیواره به سمت داخل دایک، بافت از آپلیت به پگماتوئیدی تبدیل می شود. بافت آپلیتی در بسیاری از بخش ها دارای حالت لایه بندی است که به موازات دیواره دایک جهت یابی دارند. شواهد ساختاری منطقه نشان می دهد که رگه
