یکی از مهمترین بخشهای یادگیری هر زبانی ترتیب واژههای آن زبان است. ترتیب واژهها جایگاه هر عنصری را در سطح جمله نشان میدهد. زبانها از منظر ترتیب واژه در دو گروه عمده جایی میگیرند که عبارتند از زبانهای فعل میانی (SVO) و زبانهای فعل پایان (SOV). ترتیب واژه زبانها در این دو گروه ختم نمی‌شود اما بسامد وقوع این دو دسته در زبانهای دنیا بیشتر است. از آنجایی که زبان فارسی به دو گونه نوشتار و گفتار تقسیم میشود و توالی واژهها در هر دو گونه متفاوت است، زبان فارسی نوشتاری در گروه زیانهای فعل پایان جای میگیرد و فعل را در پایان جمله قرار میدهد اما در فارسی گفتاری جملات متعددی را می‌توان یافت که فعل آنها در میانه جملات واقع شده است. بنابراین، فارسیآموزان ملزم به یادگیری هر دو گونه هستند. مشاهده این تفاوتها مشکلاتی را برای نوشتار فارسی پدید آورده است، چرا که ترتیب واژه ارجح در نوشتار، فعل پایان است. در این پژوهش در پی آن هستیم تا خطاهای زبانآموزان در این مورد را بررسی کنیم.
