چکیده سهراب سپهری و مری اولیور دو شاعری هستند که هردو اشعار ارزشمندی را آفریده‌اند و تأثیر شگرفی بر شعر سرزمین خود گذاشته‌اند. این دو شاعر با تفاوت فرهنگ و زبان، در آثارشان به‌دنبال کمال و حقیقت انسانی بوده‌اند و به‌دلیل تجربه‌های زیستی مشترک، اشعاری با درون‌مایه نسبتاً مشابه خلق کرده‌اند که البته این موضوع را می توان، در میان آثار شاعران بسیاری که تفکر و جهان بینی مشابه داشته اند، مشاهده کرد. از‌همین‌رو پژوهش حاضر طبیعت‌گرایی را در اشعار آنها به‌شیوه‌ای تطبیقی بررسی کرده است و در چهاربخش صورت شعر، مضامین معنایی، نشانه‌شناسی و آرایه‌ها به‌شیوه‌ای توصیفی-تحلیلی انجام شده‌است. به‌جز صورت شعر، توجه به طبیعت در سه بخش دیگر از اشتراکات این دو شاعر نمایان است. سپهری طبیعت را موجود زنده‌ای می‌داند و همه انسان‌ها را به بازگشت به‌آن دعوت می‌کند. از‌طرف‌دیگر اشعار اولیور نیز اکثراً دررابطه‌با طبیعت و الهام از آن سروده‌شده‌است. نتایج به‌دست‌آمده در بین مؤلفه‌ها، درصد بیشتر اشتراکات را در مؤلفه مضامین معنایی در شعر اولیور را نسبت به سپهری نشان می‌دهد.
