طبیعت سرایی در ادب فارسی همواره دارای جایگاه ویژه ای بوده است . شاعران از گذشته تا کنون همواره با طبیعت الفتی تام داشتند و هریک با نگرش و دیدگاه متفاوت خود از طبیعت و عناصر آن برای بیان مقاصد بهره برده اند . شعر کلاسیک عرفانی نیز به صورت گسترده ای از این پدیده ها استفاده می کند . باباطاهر همدانی نیز از جمله شاعرانی است که بهره گیری از عناصر طبیعی در اشعارش دارای بازتاب گسترده است . آنچه در این مقاله مورد بررسی قرار خواهد گرفت نقش طبیعت در دیوان باباطاهر همدانی شاعر طبیعت گرای سده ی پنجم هجری قمری است . در میان این دسته تشبیه پر بسامدترین صورت خیال است و تشخیص و نماد پردازی به ترتیب پس از آن قرار می گیرند .
