صائب تبریزی از جمله شعرای نام اشنای سبک هندی است که با مضامین شگفت و معانی بیگانه ای که خلق می کند. به عنوان بنیانگذار شیوه ای نو در شاعری بعد از حافظ می باشد. این شاعر مبتکر و بلند آوازه را به سبب برجستگی اش در میان دیگر شعرای سبک هندی می توان نماینده ی تام این سبک دانست. یکی از مفاهیم بر جسته ای که در دیوان صایب نظر هر خواننده ی تیز بینی را به خود جلب می کند تابو شکنی است. شاعر به دلیل خوی عادت ستیزی که دارد گویی در اشعار خود مخالف جریان اب شنا می کند و در این راستا از خط قرمز ها، ممنوعیت ها و عرف جامعه عبور می کند. به دلیل بسامد بالایی که مفهوم تابوشکنی در اشعار او دارد از جمله خصیصه های سبکی شاعر به شمار می رود.در نوشتار حاضر اقسام تابو از قبیل تابوی می، تابوی نظربازی، تابوی عقل، تابوی توبه و تابوی خضر و اب حیات که ظهور و بروز بیشتری نسبت به سایر دارد در دیوان شاعر بررسی شده است و نمونه هایی چند جهت اشنایی ذهن مخاطب اورده شده است. اینکه صایب تابو شکنی را به عنوان یکی از تم های رایج در دیوان خود به کار برده است متاثر از عوامل مختلفی می باشد از جمله ی قوه ی تخیل و قدرت تجسم شاعر که ایجاب می کند شاعر دنیا را به گونه ای دیگر و متفاوت با دیگران ببیند، هم چنین نمی توان تاثیرات اجتماعی و محیطی که شاعر در ان شعر می سراید را در این امر نادیده گرفت. صایب به عنوان شاعری عارف از طبع ستیزنده ی عرفان نیز در تابو شکنی های خود متاثر شده است و در تلفیق شعریت و عرفان می بینیم که نه تنها صایب بلکه بزرگانی چون مولانا و حافظ چه نکات دقیق و ژرفی را بیان می کنند.
