یکی از مبانی اساسی حکومت که در جوامع مختلف به تبیین ویژگی های آن پرداخته شده، ویژگی حاکم است. این ویژگی که متناسب با فرهنگ هر جامعه از شاخصه های ویژه ای برخوردار است، در جامعه ی ایرانی، یک موهبتی الهی است که تخطی از آن باعث از دست دادن این جایگاه می شده، با نزدیک شدن عرفان و تشیع به یکدیگر در قرن هشتم، زمینه برای ورود عارفان شیعه مذهب به عرصه سیاست فراهم شد. بنابراین میر سید علی همدانی یکی از عارفان این مرز و بوم ، در پی ترسیم ویژگی حاکم آرمانی کتاب ذخیره الملوک ، سعی می کند ضمن اصلاح حاکمان زمان خود، عرفان را هر چه بیشتر به سیاست نزدیک کند. بنابراین در این مقاله که با استفاده از ادبیات تئوریک و مطالعه و تحقیق کتابخانه ای نوشته شده است، ضمن آن که می تواند یک راهبرد ویژه در شناساندن اندیشه های سیاسی این عارف است، نقش عارفان را نیز در امور سیاسی، به وضوح نمایان می کند.
