الهام گرفتن از سرچشمه های ذوق و قریحه ی شاعران و نویسندگان بزرگ ردپایی است، که محسوس یا نامحسوس، بر پیکره ی اشعار بسیاری از شاعران و صاحب قلمان نشسته و در این میان برخی، نه تمام، بلکه بخشی از آن آثار را، خواه ازنظر مضمون و محتوا و خواه بیان و لحن کلام،فراچشم خویش داشته اند. ایرج میرزا در مثنوی پانصد بیتی خویش چارچوب کلی داستان اسطوره ای" ونوس و آدونیس" شکسپیر را برگرفته و با ذوق سرشار و اندیشه ی ایرانی خود به آن شاخ و برگ داده و با اعمال تغییراتی در آن" زهره و منوچهر" را خلق کرده است. شاید همین امر موجب شده که این تاثیرپذیری چندان مشهود نباشد و حتی از نظر خوانندگان پوشیده نیز بماند؛ به ویژه آن که شاعر خود توفیق اتمام آن را نیافته و شاعر دیگر هم دوره ی وی، بدون آگاهی از سیر حوادث سرچشمه ی اروپایی و اصلی اثر یا به عمد و یا ناخواسته به گونه ای دیگر، پایان این مثنوی را رقم زده است. "زهره و منوچهر" با محتوایی کاملا عاشقانه از زبان یک شاعر منتقد مشروطه به خوبی توانسته است به اوضاع اجتماعی روزگار نهیبی بزند و تصویری متفاوت از زنان روزگار شاعر را در قالب شخصیت زهره بنمایاند.
