روابط نزدیک و تنگاتنگ میان ایران و هندوستان از گذشته های دور زمینه ساز علاقمندی حکم رانان هندی به زبان و ادب فارسی شد. این ویژگی در زمان حکومت گورکانیان هند پدیدار گردید و هندوستان را مأمن و کعبه ی آمال برای شاعران ایرانی قرار داد. اشتیاق سفر به هندوستان در این عصر، ضمن آن که بیشتر نتیجه ی سختگیری های متعصبانه ی حکومت صفویه نسبت به شعرا و بی توجهی به اشعار غیر مذهبی بود، یکی دیگر از دلایلش بذل و بخشش شاهان گورکانی و ادب پروری آنها و نیز سایر جاذبه های موجود در هند بود که زمینه را برای انواع مهاجرتهای خواسته و ناخواسته ی برخی شاعران ایرانی از دیار خود، فراهم نمود. این دلایل نیز در شعر طالب آملی به عنوان یکی از شاعران آن روزگار که به هندوستان مهاجرت کرد، به نحو بارزی جلوه یافت. در این جستار، به ذکر نمونه های شعری که از دلایل مهاجرت طالب آملی به عنوان عوامل جذب او به سرزمین هندوستان است، اشاره می گردد.
