از آنجا که روحیه ی حاکم بر جبهه ها در روزهای پر تلاطم جنگ روحیه ای عرفانی و معنوی بود شاعران جنگ نیز با همان دیدگاه به توصیف شهیدان و صحنه های دفاع مقدس پرداخته اند و مناسبت ترین زبان برای بیان این مضامین زبان نماد است. این نمادگرایی شاعران مقاومت به معنای ذهنیت گرایی محض نیست. آنان با نمادگرایی عواطف و نگرششان را به تصویر کشیدند. بنابراین باید جایگاه شعر و ادبیات مقاومت مورد تحلیل و بررسی قرار گیرد تا با نقل ضعف ها و قوت های موجود، شاعران جوان و نوقلم راه خود را در عرصه سرایش شعر انقلاب و دفاع مقدس بیابند. در این رساله سعی نموده ام تا مهم ترین نمادهای رایج در شعر سپید پایداری را که معمولاً مشترک با دیگر قالب های شعری است بررسی نمایم. نمادگرایی در شعر شاعران مقاومت جایگاه ویژه ای دارد، سپید سرایان مقاومت با به کارگیری نمادها، تداعی های پر رمز و رازی را در حوزه های تمثیلی با زمینه های فرهنگی، آیینی و تاریخی ایجاد نموده اند و به شیوه سمبولیک نزدیک و نزدیک تر شده اند. و با به کارگیری عناصر نمادین در شعر پایداری شاعران توانسته اند به تقویت و گسترش هر چه بیشتر عنصر خیال در سروده هایشان دست یابند و کلام خود را از سطح نازل نثر به سطح عالی شعر، ارتقاء هند. و با استفاده از این نمادها توانسته اند الگوهای دیروزین تاریخ و مذهب را با واقعیت های امروزی پیوند زنند.
