مدیریت روستایی درواقع فرایند سازماندهی و هدایت جامعه و محیط روستایی ازطریق شکل دهی به سازمان ه ا و نهادهاست. سازمان ها و نهادها، ابزارهای تأمین هدف های جامعه روستایی به شمار می آیند . با تشکیل و استقرار دهیاری ها، مدیریتی نوین در عرصه روستایی و فضای اجرایی روستاهای کشور پدید آمد . هدف پژوهش حاضر، شناسایی و تحلیل عوامل بازدارنده مدیریت نوین روستایی در استان همدان است. این تحقیق ازنظر پارادایمیک، در قالب روش آمیخته مشتمل بر روش کیفی و کمی است و ازنظر هدف در حیطه تحقیقات کاربرد ی در قالب راهبرد پیمایشی قرار دارد. در فاز کیفی با استفاده از روش بحث گروهی متمرکز در چهار شهرستان و با حضور 32 دهیار، فهرست مشکلات و عوامل بازدارنده عملکرد دهیاری ها تعیین شد، سپس متغیرهای شناسایی شده به متغیرهای اولیه حاصل از مرور منابع اضافه شدند و در فاز کمی به کار گرفته شدند. در فاز کمی برای رسیدن به هدف، از روش پیمایشی و ابزار پرسشنامه استفاده شد. برای روایی پرسشنامه از نظر استادان و متخصصان و برای تعیین 0 به دست آمد . جامعه / پایایی از آزمون آلفای کرونباخ استفاده شد. مقادیر محاسبه شده برای آلفای کرونباخ 79 آماری تحقیق حاضر، همه دهیاران استان بودند که 241 پرسشنامه را تکمیل کردند و داده های آن به کار گرفته شد. نتایج فاز کیفی به شناسایی سه تم یا محور اصلی موانع وابسته به دهیار، موانع نهادی حمایتی و موانع زمینه ای فرهنگی منجر شد. نتایج بخش توصیفی از فاز کمی نشان دادند که موانعی ازقبیل پایین بودن حقوق و 0، همکاری نکردن و کارشکنی برخی از اهالی روستا با ضریب تغییرات / مزایای دهیاری با ضریب تغییرات 197 0 به ترتیب در اولویت های اول تا سوم مشکلات دهیاران قرار / 0/205 و توقع زیاد روستاییان با ضریب تغییرات 208 گرفتند. در بخش تحلیلی با استفاده از روش تحلیل عاملی، عوامل بازدارنده شناسایی شدند. نتایج نشان دادند که بیش از 58 واریانس عوامل بازدارنده در هشت عامل موانع دانشی انگیزشی، موانع ساختاری مدیریتی، ضعف های حمایتی، موانع نگرشی اهالی، موانع مرتبط با شورا، ضعف های تأمینی، ضعف در هماهنگی و موانع مالی نشان داد که مدیریت نوین روستایی در نگرش دهیاران جایگاه چندانی نداشت.
