زیورآلات را می‌توان بازتابی از نیازهای درونی انسان به خودآرایی دانست. انسان از همان نخست برای آراستن خود، از اشیاء و وسایل موجود در طبیعت استفاده کرده و بخشی از توان و مهارت خود را به ساخت زیورآلاتی اختصاص داده که اکثراً مفهومی و نمادین بوده‌اند. هدف از انجام این پژوهش گونه‌شناسی و طبقه‌بندی زیورآلات فلزی ایران در دوره هخامنشی و همچنین بررسی جایگاه صنعت زیورآلات فلزی در فرهنگ دوره هخامنشی بوده است. این نوشتار با بررسی تزئینات شخصی دوره هخامنشی به گونه‌شناسی آثار و همچنین شناسایی فرهنگ‌هایی که بیشترین تأثیرات را بر آثار این دوره داشته‌اند و در نهایت تشخیص سبک ساخت و تزئین زیورآلات و تزئینات شخصی دوره هخامنشی پرداخته است. پژوهش حاضر به روش کیفی بر پایه پژوهش‌های بنیادی است که به منظور طبقه‌بندی و گونه‌شناسی تزئینات شخصی دوره هخامنشی به صورت توصیفی-تحلیلی تمامی آثار و داده‌های مورد بحث را در محوطه‌های این دوره طبقه-بندی و مورد مطالعه قرار می‌دهد. در بررسی این اشیاء از دید کاربرد به شش گونه اصلی گردن‌آویزها، گوشواره‌ها، تزئینات دست و پا (انگشتر، دستبند، بازوبند، پابند یا خلخال)، سنجاق‌ها، تزئینات سر و مو و تزئینات پوشاک بر می-خوریم. این اشیاء با توجه به نقوش به کار رفته (نقوش جانوری و جانوران ترکیبی و اساطیری) و تکنیک‌های تزئینی (مرصع‌کاری، دانه‌بندی، خانه بندی و میناکاری) بنظر می‌رسد که بیشترین تأثیر را از ایلام و فرهنگ‌های فلات ایران در هزاره اول گرفته‌اند. سبک ساخت و تزئین این اشیاء الگوهای هنر رسمی، درباری و تلفیقی پا گرفته در دربار هخامنشی را نشان می‌دهد
