سنجاق های میله ای با طولی بین 5-35 سانتی متر و قطری کم تر از 5/1 سانتی متر در میان یافته های فلزی محوطه های استقراری، مذهبی و قبرستان های عصر آهن ایران حضور پر رنگی دارند. در منابع این دست ساخته ها اغلب با عنوان کلی «سنجاق» معرفی شده اند و یا این که بدون تفکیک و بحث علمی، به کارکردهای مختلفی از جمله سنجاق لباس، سنجاق مو، اشیاء نذری و نمادین، ابزار دفاعی و سنجاق کفن اشاره کرده اند. در این پژوهش تلاش گردید با استفاده از مطالعات باستانشناسی، قوم باستان شناسی و تاریخی کاربردهای مختلف این دست ساخته ها مورد بررسی قرار گیرد. بر اساس نتایج حاصله سنجاقهای مورد مطالعه با توجه به شکل و ابعاد و نیز محل کشف و استفاده، دارای کاربرد هایی اعم از: به عنوان سنجاق لباس، سنجاق مو، سنجاق تزیینی، دفاعی، نمادین، نذری، جادویی، آیینی و نیز کاربردهای مکمل و چندگانه بودند و یکی از کاربردهایی که قبل از این کمتر به آن اشاره شده و در این مقاله به آن پرداخته شده کاربرد آن به عنوان ابزاری برای مقابله با ارواح و نیروهای شرور و نیز حیوانات موذی و آزاررسان است که به نوعی تداوم استفاده از آن را می توان در جوامع سنتی و نیز زردشتیان دوره قبل و معاصر مشاهده کرد.
