با ورود فلات ایران به عصر آهن تحولات مهمی از جمله تحولات اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در آن صورت گرفت. در این دوره ارتباطات وسیع منطقه ای به واسطه گسترش تجارت و تهاجمات نظامی توسعه پیدا کرد و اقوام و ملیت ها به صورت ملموس تری جلوه گر شدند. در این دوره فلز آهن به وفور مورد استفاده قرار گرفت و به مرور زمان اشیایی که با مفرغ ساخته می شدند با نمونه های آهنی جایگزین شدند. یکی از کلیدی ترین تحولات عصر آهن ساخت اشیاء مختلف است که به منظور استفاده های مختلف ساخته می شدند. سنجاق قفلی (فیبولا) یکی از این اشیاء است که با منشاء خارجی در ایران رواج پیدا کرد و در تعدادی از محوطه های عصر آهن ایران مورد استفاده قرار گرفت. کاربرد اولیه آنها همانند نمونه های امروزی برای متصل کردن بخش های مختلف البسه بود. تاریخ ابداع آنها به اواسط هزاره دوم ق.م در جنوب قاره اروپا و جزایر میسینی یونان بر می گردد. افزون بر جنوب اروپا و جزایر میسنی که اولین سنجاق ها در آنجا ساخته شدند با گذشت زمان به مناطق زیادی از جمله مرکز اروپا، لوانت، آناتولی، خاور نزدیک و قفقاز توسعه پیدا کردند. میزان گستردگی جغرافیایی، دوره زمانی و ویژگی های کاربردی موجب ساخت گونه های متنوعی از سنجاق قفلی ها شده است. در آغاز از سنجاق قفلی ها فقط به عنوان شیء برای متصل کردن لباس استفاده می شده، اما با ورود آنها به مناطق مختلف و تاثیر پذیری از فرهنگ های گوناگون کاربردهای متنوعی شامل؛ استفاده به عنوان اشیاء تزیینی، اشیاء نذری ، جواهرات و طلسم برای آنها در نظر گرفته شده است. در خاور نزدیک سنجاق قفلی ها در قرن 8 و 7ق.م رواج پیدا کردند و در اواخر عصر آهن 3 به مرور منسوخ شدند. با ورود سنجاق قفلی به خاور نزدیک خصوصا امپراطوری آشور سنجاق قفلی ها در ایران رواج پیدا کردند و در محوطه های مهم عصر آهن از جمله نوشیجان، حسنلو، کول تاریکه و ... تعدادی از آنها یافت شده است. این سنجاق قفلی ها همانند دیگر سنجاق قفلی های یافت شده در خاور نزدیک و سایر مناطق دارای گونه های متنوعی هستند. سنجاق قفلی های ایران همچون سایر سنجاق قفلی های به دست آمده از خاور نزدیک از جنس مفرغ هستند و نمونه های محدودی نیز از دیگر فلزات همچون طلا، نقره و آهن ساخته شده اند. از مهمترین مسائل مهم در خصوص سنجاق قفلی های یافت شده در محوطه های یافت شده در ایران این است که این سنجا
