جواد حمزه ئی

1390 در دانشگاه بوعلی سینا - اثر آبیاری و نیتروژن بر عملکرد، اجزای عملکرد، کیفیت دانه و کارآیی زراعی نیتروژن آفتابگردان، در سال زراعی 91 120 و 180 کیلوگرم در ، مطالعه شد. آبیاری (آبیاری تا گلدهی، آبیاری تا دانه بندی و آبیاری در کل دوره رشد) در کرت های اصلی و نیتروژن (صفر، 60 هکتار) در کرت های فرعی به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار قرار گرفتند. اثر آبیاری و نیتروژن بر کلیه صفات 4 کیلوگرم بر کیلوگرم) از آبیاری / 42 درصد)، کارآیی زراعی نیتروژن ( 50 / 46 گرم)، درصد روغن ( 49 / معنی دار شد. بیش ترین ارتفاع بوته، وزن هزار دانه ( 26 در کل دوره رشد به دست آمد. کمترین میزان این ویژگی ها نیز از آبیاری تا گلدهی حاصل شد. مقایسه میانگین سطوح نیتروژن نشان داد که بیش ترین 22 درصد) از نیتروژن 180 کیلوگرم د ر هکتار و بیش ترین کارآیی زراعی نیتروژن / 46 گرم) و درصد پروتئین ( 70 / ارتفاع بوته، وزن هزار دانه ( 93 7/08 کیلوگرم بر کیلوگرم) از نیتروژن 120 کیلوگرم در هکتار به دست آمد. اثر متقابل تیمارها بر قطر طبق، تعداد دانه در طبق، عملکرد دانه، عملکرد ) روغن و عملکرد پروتیین معنی دار شد. بیش ترین این صفات از تیمار آبیاری در کل دوره رشد و 180 کیلوگرم نیتروژن در هکتار به دست آمد، که اختلاف 83 درصد کاهش از تیمار آبیاری تا گلدهی و / معنی دار با آبیاری در کل دوره رشد و نیتروژن 120 کیلوگرم در هکتار نداشت. کمترین عملکرد دانه با 37 عدم مصرف نیتروژن حاصل شد. بنابراین، به نظر می رسد تیمار آبیاری در کل دوره رشد و مصرف 120 کیلوگرم نیتروژن در هکتار برای دست یابی به بیش ترین عملکرد دانه، روغن و کارآیی زراعی نیتروژن در زراعت آفتابگردان مناسب است.