درحالی که جامعه شناسی ادعای ارائه درکی بسنده از تحولات اجتماعی را،به شکل ضمنی یا آشکار،منعکس می سازد،شواهد روز افزونی وجود داردکه دامنه "امراجتماعی"آشکارا بسیار گسترده تر ازدرک وبرداشت جامعه شناسان بوده است.واپس ماندگی فزاینده جامعه شناسی در تحلیل رویدادهای جامعه های پیرامونی،ازجمله جامعه ایران،یادآورضرورت تجدیدنظردرجامعه شناسی جریان اصلی است.براین اساس مرزبندی های به نسبت ثابت و پابرجا میان رشته های علمی به ناکارآمدی درشناخت ابعاد ایستا و پویای جهان اجتماعی منجر شده است.حرکت متاخر به سوی مطالعات میان رشته ای نیز در شکل دادن به میدانی از آگاهی و شناخت ثمر بخش دراین زمینه چندان توفیق آمیز نبوده است وبه ضرورت باید با جهت گیری های راه گشا تری تکمیل گردد. بازتعریف در قلمروها ومعانی امر اجتماعی به موازات فرایندهای شبکه ای شدن،متحرک شدن و جهانی شدن ازیک سو، وفراتررفتن ازمرزبندی های علمی رایج، دوسویه جریان بازاندیشی درنظریه پردازی های معطوف به درک و فهم دگرگونی های اجتماعی است.این چارچوب کلان که جهت گیری روشنی به سوی ادغام سویه های اقتصادی وسیاسی در امراجتماعی دارد،درزمینه وبستر خاص جامعه مورد بررسی،ناگزیرازتوجه به ویژگی های تاریخی،روان شناسانه ،فرهنگی،جغرافیایی و غیره نیز هست. جامعه شناسی متفاوت(یا بدیل)، با تجدیدنظر در اصول ومفروضات بنیادین هستی شناسانه وروش شناسانه خود،قادر خواهدبود درک کامل تری از واقعیت در حال تحول ارائه نمایدواقتصادو سیاست را در نظریه پردازی خود صرفابه عنوان اموری جانبی مدنظر قرارندهد،ولذا پرداختن به آن ها رابه قالب محدود حوزه ای ازجامعه شناسی(جامعه شناسی اقتصادی و جامعه شناسی سیاسی)تقلیل ندهد.به جای آن ،جامعه شناسی بدیل،مرزهایی گسترده تروسیال ترداردوبه جای گرایش به خرد کردن ومتنوع کردن دامنه تحلیل(پیدایی زیاده روانه ومداوم حوزه های بررسی جامعه شناسی)باادغام دوگانه ایدئولوژی/اقتصادسیاسی ،سمت و سویی نهادگرایانه می یابد.
