به استناد مدارک موجود، در چند دهه اخیر و در پی گسترش جهانی شدن، شکاف بین کشورهای غنی و فقیر در سطح جهان به طور فزاینده ای افزایش یافته است. جنبشهای ضد جهانی شدن در واکنش به پیامدهای منفی ناشی از گسترش جهانی شدن تشکیل شده اند. اما در حالی که پیامدهای مذکور بیشتر متوجه جوامع کمتر توسعه یافته است، خاستگاه بیشتر این جنبشها کشورهای توسعه یافته می باشد. این مقاله با استفاده از روش کتابخانه ای و تحلیل نظری داده های موجود، به این پرسش می پردازد که چرا و تحت چه شرایطی جنبشهای ضد جهانی شدن بیشتر در کشورهای برخوردار از منافع جهانی شدن گسترش یافته اند؟ بسترهای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی زمینه ساز گسترش این جنبشها کدامند. یافته ها نشان می دهند که بسترهای اجتماعی، سیاسی و اقتصادی مستعد فعالیتهای شهروندان در زمینه جنبش های ضد جهانی شدن در جوامع مختلف بر میزان فعالیت آنان بسیار مؤثر است. وجود فضایی از اعتماد به نفس ناشی از تأثیرگذار بودن دولت ها در سیاستهای داخلی و بین المللی، بهره مندی شهروندان از شرایط مطلوب اقتصادی، امکانات و مهارت های مورد نیاز برای فعالیت در جنبشهای اجتماعی و نیز وجود فضای باز سیاسی به عنوان عاملی که امکان مشارکت در جنبش های اعتراضی را برای شهروندان فراهم می سازد. رواج اندیشه های پست مدرن در فضای فکری دانشگاهی، رشد و اهمیت طبقه متوسط تحصیل کرده و وجود روحیه انجام فعالیتهای داوطلبانه نیز از عواملی هستند که به این موضوع کمک کرده است.
