آوازهای مالدورور، برخلاف بسیاری از متن های روایی سده نوزدهم که می کوشیدند با بهره گیری از شگردهای گوناگون کنش روایت پردازی را پنهان ساخته و به توهم ارجاعی دامن زنند، مدام ساختگی بودن داستان را به خواننده گوشزد کرده و از غرق شدن او در دنیای داستان جلوگیری می کرد. این مهم به مدد دو ترفند پربسامد که همواره جریان داستان را قطع کرده و خواننده را در فضای گفتمان وارد می کند میسر می شود: حضور پررنگ فراداستان در متن و گفتگوی مداوم راوی با روایت شنو. جستار پیش رو می کوشد تا نخست نمودهای فراداستان را در متن لوتره آمون نشان دهد و سپس کارکردهای گوناگون آن را در سطوح مختلف این متن بررسی کند. همچنین این بررسی اجازه می دهد تا به اندیشه های بنیادینی پی ببریم که این متن بر اساس آن شکل می گیرد و مبانی ادبیات روایی سنتی را به چالش می کشد. بدین ترتیب، این مقاله دو حوزه روایت شناسی و نظریه ادبیات را به یکدیگر پیوند می زند. پژوهش کنونی بر این باور است که پیدایش آوازهای مالدورور نقطه عطفی در تاریخ تحول متن ادبی و روایت پردازی به شمار می رود چه خواننده خود را در برابر متنی می یابد که مدام روند شکل گیری خود را به نمایش می گذارد و از او خوانشی یکسر پویا و ادبی می طلبد. همچنین این جستار نشان می دهد متن مدرنی چون آوازهای مالدورور برداشتی شبیه به روایت شناسی به ادبیات دارد و اصولاً چنین متن هایی شرایط را برای بررسی های متن گرا در سده بیستم فراهم کرده اند.
