پیدایش جریان گفته پردازی که انقلابی در عرصه زبان شناسی عمومی پدید آورد، به کتاب مسائل زبان شناسی عمومی نوشته امیل بنونیست برمی گردد. این جریان، برخلاف زبان شناسی ساختارگرای سوسوری تلاش می کرد تا مرجع را در واکاوی-های زبانی بگنجاند و بجای بررسی لانگ به کنش یکه و فردی کاربرد آن، یعنی همان گفته پردازی، بپردازد. آنچه بنونیست را به بررسی رد چنین کنشی در گفته سوق داد وجود عناصری زبانی بود که مانند نشانه عمل نمی کردند و شفافیت زبان را به چالش می کشیدند. در حقیقت، این دست از عبارات با کارکردی انعکاسی مدام به کنش گفته پردازی اشاره می کنند. در این جستار می کوشیم تا پس از بررسی گذار از زبان شناسی ساختارگرا به جریان گفته پردازی، به پیامدهای آن در دستور زبان بپردازیم.
