طوفان های صد وبیست روزه سیستان همواره موجب فرسایش خاک و جابجایی ذرات ریز و حذف عناصر مغذی خاک می شود که عاملی در افزایش سرعت بیابان زایی منطقه می باشد. این ذرات همواره موجب بیماری های ریوی و قلبی می گردند که سلامتی انسان را به شدت تهدید می نماید. قطر این ذرات بر اساس نحوه حرکتشان متفاوت است اما ذراتی که قدرت ماندگاری بیشتری در هوا دارند معمولا قطری به اندازه کمتر از 20 میکرون داشته و فاصله بسیار زیادی را می توانند به واسطه بادهای شدید طی کنند. حضور تالاب و محیط های آبی در منطقه می تواند با کاهش سطح در معرض فرسایش و افزایش میزان رطوبت هوا نقش چشم گیری در کاهش ریزگردها داشته باشد. این مطالعه با هدف بررسی اثر ریزگردها بر کیفیت آب تالاب ها و اثر تالاب ها بر ریزگردها و کلوئیدهای فرسوده شده از خاک انجام گردید. ریزگردها با ورود به تالاب ها موجب کدورت آب و محدودیت ورود نور خورشید به آب می شود. این پیآمد باعث کاهش رشد جلبک ها و کاهش رشد ریشه گیاهان آبی می گردد. از طرف دیگر اضافه شدن عناصر غذایی خاک به همراه ریزگردها به آب موجب غنی شدن تالاب ها شده که رشد بیش از حد جلبک و گیاهان آبی را در پی دارد. در این خصوص افزایش کدورت آب می تواند فاکتوری مهم در کاهش رشد این مولفه ها باشد. همچنین ریزگردها به واسطه قطر کوچکی که دارند فلزات سنگین موجود در آب تالاب ها را جذب نموده و با ته نشینی در بخش رسوبی به جای می گذارند که موجب پالایش تالاب و حفظ سلامتی جانداران در ارتباط با تالاب می شود. در صورتی که تالاب خشک شود فرسایش رسوبات کف تالاب توسط باد و استنشاق آن ها توسط انسان یا حیوانات به واسطه افزایش غلظت سمیت آن ها می تواند به مراتب خطرناک تر از ذرات جدا شده از خاک بایر باشد.
