سامانه های آبیاری تحت فشار با توانمندی مناسب در توزیع آب با راندمان بالا یک راه حل مطمئن برای استفاده از منابع آب می باشند. طراحی، اجرا و بهره برداری نادرست از سامانه های آبیاری، بازده آن ها را کاهش می دهد و باعث توزیع غیریکنواخت آب می گردد. از این رو در این مطالعه، به منظور بررسی کارایی و عملکرد سامانه های آبیاری بارانی کلاسیک و قطره ای، پنج طرح آبیاری بارانی کلاسیک و هفت طرح آبیاری قطره ای در مزارع و باغ های شهرستان همدان مورد ارزیابی فنی قرار گرفت. ابتدا به بررسی خصوصیات آب و خاک مزارع پرداخته شد و سپس شاخص های راندمان پتانسیل کاربرد، راندمان واقعی کاربرد در ربع پایین، ضریب یکنواختی و یکنواختی توزیع در سیستم های بارانی و یکنواختی انتشار، راندمان واقعی و راندمان پتانسیل کاربرد آب در ربع پایین در سیستم های قطره ای تعیین شد. میانگین شاخص های ضریب یکنواختی، یکنواختی توزیع، راندمان واقعی و پتانسیل کاربرد آب در ربع پایین، راندمان ترکیبی، راندمان کاربرد، تلفات پاششی و تلفات نفوذ عمقی برای تمامی طرح های آبیاری بارانی به ترتیب 44/70، 35/57، 69/42، 17/48، 64/67، 72/66، 13/17 و 28/16 درصد محاسبه گردیدند. طراحی نامناسب سامانه ها، استفاده هم زمان از یک آبپاش، ضعف مدیریت بهره برداران و استفاده از لوازم غیراستاندارد از مهم ترین دلایل پایین بودن یکنواختی توزیع آب و راندمان کاربرد آب است. همچنین از جمله مشکلات عمده سیستم های آبیاری قطره ای، گرفتگی خروجی ها می باشد. نتایج حاصل از ارزیابی سیستم های قطره ای نشان داد که این سامانه ها از نظر اجرا و بهره برداری از کیفیت مطلوبی برخوردار نمی-باشند.
