شناخت آسیبپذیری آبهای زیرزمینی، به حفاظت منابع زیرزمینی و مدیریت کیفیت آنها کمک خواهد کرد. امکان رسیدن آلاینده به آب زیرزمینی و انتشار در آن، پس از آلوده شدن سطح زمین را آسیبپذیری آبخوان مینامند. ارزیابی آسیبپذیری آبخوان یعنی شناسایی نواحی مستعد به آلودگی که در این تحقیق بر اساس مدلهای دراستیک و منطق فازی انجام شد. مدل دراستیک شامل هفت پارامتر مهم هیدروژئولوژیکی (عمق تا سطح ایستابی، تغذیه خالص، محیط آبخوان، محیط خاک، توپوگرافی، تاًثیر محیط غیراشباع و هدایت هیدرولیکی) است که نقشههای تولیدشده مربوط به هر پارامتر بر اساس رتبهبندیها و وزنهای مدل دراستیک، طبقهبندی و ترکیب شدند. در روش فازی هفت پارامتر مدل دراستیک، بهعنوان ورودیهای مدل بر اساس تابع عضویت فازی خطی، رتبهبندی و بر اساس عملگر حاصلضرب فازی، لایهها ترکیب و نقشه نهایی بهدست آمد. نتایج هر دو روش نشان داد که بیشترین پتانسیل آلودگی آبهای زیرزمینی دشت همدان - بهار به نیترات مربوط به حاشیههای جنوبی، غربی و شمالشرقی دشت و محدودههای با پتانسیل آلودگی خیلی کم و کم مربوط به مرکز، شمال و شرق دشت بود. همچنین هر دو روش، پتانسیل آسیبپذیری را در آبخوان دشت همدان- بهار با دقت تقریباً یکسانی پیشبینی کردند. بر اساس تحلیل حساسیت انجامشده، مؤثرترین پارامتر بر پتانسیل آسیبپذیری، عمق تا سطح ایستابی بود.
