در طول دههی 1990، ظهور سازندهگرایی و نظریههای مرتبط با آن در روانشناسی و تعلیم و تربیت، بیانگر تغییر پارادایم برای مربیان و طراحان آموزشی بود. به ویژه از لحاظ این که یادگیری ضرورتاً اجتماعی، مباحثهای و سازندهگرایانه است تا این که دیدگاههای انتقالی سنتی از یادگیری باشد.
