هدف پژوهش حاضر بررسی و تبیین رابطه تجدید ارزیابی دارایی ها و ریسک سقوط قیمت سهام شرکت ها و بررسی نقش متغیر تعدیل گر سلامت مالی شرکت ها و عدم تقارن اطلاعاتی در این بستر است. قلمرو زمانی پژوهش برای دوره 9 ساله، از سال 1390 تا 1398 در نظر گرفته شده است و نمونه آماری پژوهش شامل 76 شرکت (شامل 36 شرکت که دارایی های خود را تجدید ارزیابی نموده اند و 40 شرکت که دارایی های خود را به بهای تمام شده تاریخی نگه داری می کنند) از شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران می باشد. برای تحلیل های آماری از مدل رگرسیون لوجیستیک بهره گیری شده است. نتایج پژوهش گویای این مطلب است که بین تجدید ارزیابی دارایی ها و ریسک سقوط قیمت سهام رابطه معناداری وجود ندارد. همچنین سلامت مالی شرکت ها و عدم تقارن اطلاعاتی نمی تواند بر این رابطه اثرگذار باشد. نتایج حاصل از پژوهش را می توان به این گونه تعبیر کرد که تجدید ارزیابی دارایی ها به عنوان یک مکانیزم اطلاعاتی، با بهبود به موقع بودن و مربوط بودن اطلاعات افشاء شده در صورت های مالی به کاهش ریسک سقوط قیمت سهام منجر نشده است. به بیان دیگر تجدید ارزیابی دارایی ها مانع از نگه داشت اخبار بد نشده است.
