تفکر ایرانیان در رابطه با حکومت و امر سیاسی در طی هزار و اندی سال حول مفهوم شاه آرمانی و اندیشه ی ایرانشهری شکل گرفته است. در این تلقی پادشاه فردی خداگونه و سایه ی خدا بر روی زمین تلقی شده و امر سیاسی منحصرا از آن او و در ید اختیار ش می باشد. بدون اینکه مردم در حکومت منشا امر سیاسی تلقی شوند و یا در آن دخالتی داشته باشند. در طول این تاریخ همواره پادشاه به عنوان شبان وظیفه ی مراقبت از رمه و رعیت خویش را بر عهده داشته است. این تصور از حکومت و امر سیاسی با وقوع انقلاب مشروطه در سال 1285 ش متحول شده و تصور تازه ای از حکومت در ذهن ایرانی شکل می گیرد. فرضیه پژوهش حاضر از این قرار است که در طی انقلاب مشروطه ذهنیت شاه مدار به نقد کشیده شده و طغیانی همگانی جهت محدود کردن اختیارات مطلق پادشاه صورت می گیرد. برای نخستین بار مردم منشا حاکمیت سیاسی تلقی شده و در تعیین سرنوشت سیاسی خویش صاحب حق تلقی می شوند. با استفاده از مفهوم حکومت مندی که به معنای تصور و ذهنیت در باب امر سیاسی است تحول در حکومت مندی ایرانی را مورد کاوش قرار داده ایم.
