چکیده: هدف از مطالعه ی حاضر بررسی رابطه ی بین تمایل به برقراری ارتباط زبانی، خودکارآمدی، خودتنظیمی و توانایی نوشتاری زبان آموزان ایرانی انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی است. ابزار استفاده شده در این پژوهش، پرسشنامه ی تمایل به برقراری ارتباط زبانی تهیه شده توسط مک این تایر، بیکر، کلمنت و کانراد (2001)، پرسشنامه ی خودکارآمدی طراحی شده ی اریکسون، سوکاپ، نونان و گرن (2016)، پرسشنامه ی خودتنظیمی تهیه شده توسط اونیل و هرل (1998) و تکلیف دوم مهارت نوشتاری آیلتس آکادمیک کمبریج بودند. داده های این تحقیق از 200 زبان آموز ایرانی زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی در آموزشگاه های زبان انگلیسی همدان و سنندج گردآوری شد. اگرچه نوع مطالعه در اصل همبستگی و کمی بود که شامل تکنیکهای تحلیل داده ای مانند همبستگی اسپیرمن، همبستگی چندگانه و رگرسیون چندگانه بود، اما از یک روش ترکیبی هم استفاده شد. یعنی علاوه بر پرسشنامه ی مقیاس لیکرت، به منظور ترکیب تفسیر داده ها (Triangulation)، در این پژوهش از مصاحبه ای نیمه ساختاریافته که با 30 نفر از آزمودنی های تحقیق که به طور تصادفی انتخاب شده بودند نیز استفاده شد. نتایج نشان داد که رابطه ی مثبت معنا داری بین تمایل به برقراری ارتباط زبانی و توانایی نوشتاری زبان آموزان ایرانی زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی وجود دارد. همچنین یک همبستگی مثبت معناداری بین خودکارآمدی و توانایی نوشتاری آزمودنی ها یافت شد. به علاوه، نتایج حاکی از این بود که خودتنظیمی و توانایی نوشتاری افراد حاضر در مطالعه، ارتباط معنا دار مثبت داشتند. همچنین نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد تمایل به برقراری ارتباط زبانی، قوی ترین پیش بینی کننده ی توانایی نوشتاری زبان آموزان ایرانی زبان انگلیسی به عنوان یک زبان خارجی بود که این یافته با یافته های تحلیل محتوایی مصاحبه ی نیمه ساختاریافته که قبلا ذکر شد تایید گردید. تحلیل عمیق نتایج و بحث آن در پایان نامه ارائه می شوند.
