ه منظور بررسی اثر محلول پاشی (اول اسفند و اول فروردین) روغن سویا و نفتالین استیک اسید (NAA) در به تأخیر انداختن زمان شکوفایی جوانه ها و افزایش مقاومت به سرمای بهارۀ انگور رقم ’فخری‘، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار، در یک تاکستان تجاری شهر مریانج از توابع استان همدان، در سال 1390 انجام گرفت. غلظت دی اکسید کربن و اتیلن درون جوانه ها سه روز پس از محلول پاشی اندازه گیری شد. تیمارهای روغن سویای 10 درصد به تنهایی یا در ترکیب با NAA 100 میلی گرم بر لیتر در اسفند، سبب بیشترین تجمع گازهای تنفسی درون جوانه ها و 12 روز تأخیر در باز شدن آنها و بیش از 5 درجۀ سانتی گراد افزایش مقاومت به سرمای جوانه ها در مقایسه با شاهد شدند. محلول پاشی تیمارهای NAA دارای آثار جزئی بر تأخیر در باز شدن جوانه ها و افزایش مقاومت به سرمای آنها بودند و تیمارهای روغن سویای 5 درصد به تنهایی یا در ترکیب با NAA 200 میلی گرم بر لیتر حد واسط دو گروه قرار داشتند. محلول پاشی تیمارهای روغن سویا در اسفند، آثار بهتری در به تأخیر انداختن شکوفایی جوانه ها و تجمع دی اکسید کربن و اتیلن درون آنها نسبت به فروردین داشت؛ ازاین رو کاربرد روغن سویا به دلیل افزایش غلظت گازهای تنفسی، سبب طولانی شدن رکود درون جوانه ها شده و در نهایت با به تأخیر انداختن زمان باز شدن جوانه ها، به کاهش آثار منفی سرمای بهاره می انجامد.
