روند شتابان توسعه های کالبدی و جمعیتی شهرها و غلبه تکنولوژی بر نظام زندگی شهری از یک طرف و ناپایداری و فقدان تعاملات و تعلقات اجتماعی به فضاهای شهری و سکونتی از طرف دیگر، این اندیشه را قوت می بخشد که فرایند توسعه پایدار شهری، مستلزم توجه به مقوله بازآفرینی شهری و توسعه پایدار اجتماعی است. بر این اساس، موضوع بازآفرینی شهری در توجه به ظرفیت های آشکار و پنهان اجتماعی و فرهنگی ساکنان شهرها و بافت های باارزش شهری، قابل تحقق می باشد. بازآفرینی با رویکرد اجتماعی در پیوند کامل با میراث فرهنگی و زندگی روزمره ساکنان هر بافت یا فضای شهری قرار دارد. این نوع نگاه اجتماعی و اقتصادی به بازآفرینی شهری، پس از آن مطرح شد که تجارب مختلف بازآفرینی کالبدی و یا ساختاری به تنهایی نتوانستند کیفیت محیطی را در بافت ها و فضاهای شهری به ارمغان بیاورند. با توجه به کمبود منابع و تحقیقات صورت گرفته در حوزه پایداری اجتماعی در زمینه بازآفرینی شهری، مؤلفین کتاب به تحلیل پایداری اجتماعی به عنوان بخش مهمی از فرایند بازآفرینی شهری پرداخته و تجربیات دولت شهرها و بخش خصوصی را در مواجهه با چالش ها و شاخص های توسعه پایدار مورد بررسی قرار داده اند. رویکرد جامع و سیستماتیک کتاب حاضر برخاسته از مدل های عملی و تجربیات ملموس بوده و روش ها، عملکردها و شیوه های کاربرد ابزارها را به صورت عملی در نمونه های موردی نشان می دهد.
