حسن سجادزاده

چکیده امروزه مطالعه یک محیط مسکونی به دلیل مؤثر بودنش بر شاخصهای مهم برنامهریزی مانند نرخ جابهجایی سکونتی،کیفیت زندگی و پیشبینی تقاضای مسکن اهمیت دارد. کیفیت محیط از عوامل مؤثر بر تحرکات جمعیتی درون شهری محسوب میشود و کاهش تحرک مسکونی، قدمی است به سمت ساختن یک محله پایدار و با ثبات و ثبات سکونتی منجر به انسجام جامعه، تشکیل شبکههای اجتماعی و نظارت اجتماعی غیر رسمی و به صورت جمعی به مشکالت جامعه و محله منجر می شود . هدف این پژوهش بررسی تأثیر محیط سکونت در ماندگاری یا جابه جایی سا کنین در مجتمعهای مسکونی و پیشنهاد اصالح ساختار معماری در جهت ثبات سکونتی است. این سئوال پیش میآید که چه عواملی از کیفیت محیط مجتمعهای مسکونی در شهر ارا ک چه تأثیری بر ثبات یا جابه جایی سا کنان داشته است ؟ در این رساله با استفاده از روش زمینه ای و مصاحبه کیفی با سا کنین از طریق انتخاب تصادفی خوشه ای در 21 مجتمع مسکونی ارا ک در نقاط مختلف شهر به بررسی مسئله پرداخته شد و نتایج نشان داد کیفیت خوب ساختمانی و سطح فرهنگی و همگونی اولویت های اول و دوم سا کنین در ثبات سکونتی بودند. اما نکته مهم میزان باالی اشاره به آرامش و امنیت، سطح دسترسی مناسب، مدیریت خوب و عدم توانایی اقتصادی به جابه جایی سکونتی است که از دالیل مهم پاسخگویان بوده است. از موارد دیگر اشاره شده می توان به محلیت خوب آپارتمان و مجتمع اشاره داشت.همچنین برای جابه جایی سا کنین، بیش از همه دستیابی به آپارتمان با مساحت باالتر اهمیت دارد. در این بین شرایط علی بیشترین تأثیر را در وهله اول و شرایط مداخله گر و راهبردی در وهله دوم تأثیرگذارند. عوامل ایجاد ثبات سکونتی با عوامل ایجاد میل و گرایش به جابه جایی متفاوت است و دلیل آن این است که عوامل ایجاد ثبات سکونتی بر اساس واقعیات و نیازها بیان شده ولی عوامل گرایش به جابه جایی بر اساس آرزوها، ایده آل ها و آرمان ها و انتظارات بیان شده است. هر چه فاصله بین این دو ) درخواست های واقعی و آرزوها ( بیشتر شود، میل به جابه جایی بیشتر می شود