حسن سجادزاده

بهطوریکه تا آن زمان فضای شهری براساس مقیاس انسانی و باتوجه به حرکت کند عابر پیاده و سطح ادراک او تعریف میشد؛ اما با تبدیل به پیادهراه، احساس امنیت و هویت و حیات اجتماعی را برای ساکنین شهر به همراه می- آورد. داده و روش: این پژوهش، از نوع همبستگی و در چارچوب روشهای تحلیلی است. در جمعآوری اطلاعات، از ابزار پرسشنامه طیف لیکرت پنج سطحی استفاده شدهاست. جامعۀ آماری، بهصورت نمونهگیری خوشهای از بین کارشناسان و شهروندان انتخاب شد و پرسشنامهها بر اساس فرمول کوکران بین 264 نمونه توزیع و همچنین پایایی پرسشنامه 0محاسبه شد. به همین منظور در این پژوهش سعی شده روابط علّی بین متغیر / براساس ضریب الفایکرونباخ 871 مستقل احساس امنیت و متغیر وابسته کیفیت فضای شهری با استفاده از مدل معادلات ساختاری است. 0 اولین تبیینکننده / یافتهها: نشاندهندۀ آن است ریسک و مخاطره )ریسک اعتماد کردن( با ضریب مسیر 908 احساس امنیت در کیفیت فضای پیادهراه شهری است. نتایج ضریب همبستگی بین متغیر احساس امنیت بر کیفیت است، یعنی هر چقدر میزان احساس (Sig:0/ 0 و دارای سطح معناداری بسیار زیاد ) 000 / فضای پیادهراه شهری 900 امنیت افزایش یابد، کیفیت فضای پیادهراه شهری نیز افزایش مییابد. باتوجه به مقدار ضریب تعیین تعدیلیافته 80 درصد از تغیرات کیفیت فضای پیادهراه شهری توسط احساس امنیت در پیادهراه فرهنگی- تاریخی شهر همدان قابل تبیین است. نتیجهگیری: نشاندهندۀ میزان ریسک اعتمادکردن و بینظمی اجتماعی را در سطح بالایی ارزیابی کردهاند. در ارتباط با متغیر حمایت اجتماعی؛ اکثر پاسخدهندگان نسبت به کمک دیگران در مواقع اضطراری امیدی نداشتند و امداد و یاری آنها در امر اجتماع را در سطح پایین میدانستند