بر اثر گسترش و توسعه بی وقفه شهرها، الگوی سازمان فضایی و انسجام آنها دچار تحول گردیده است. این عوامل سبب ازمیان رفتن وحدت و انسجام ساختار واحد شهر و انزوای اجتماعی - اقتصادی برخی نواحی شده است. از جهتی افزایش وسعت شهرها علاوه بر پیچیدگی های کالبدی - فضایی شناخت و الگویابی استخوان بندی و ساختار فضایی شهرها را طبق تجزیه وتحلیل مولفه های شهری مسئله ای پیچیده و دشوار کرده است. ازجمله تئوری و روش هایی که توانسته به نیاز های تحلیل ساختار فضایی شهرها و مطالعات پیکره بندی فضایی پاسخ دهد، تئوری چیدمان فضا می باشد؛ بنابراین مسئله اساسی این پژوهش این است که چگونه با تجزیه وتحلیل ساختار فضایی محلات تاریخی شهر خرم آباد به کمک ابزار چیدمان فضا، می توان به تبیین الگوی انسجام این محلات کمک نمود. روش تحقیق این پژوهش از نوع توصیفی - تحلیلی می باشد. در ابتدا با استفاده از روش چیدمان فضا نقشه خطوط محوری محلات تاریخی، در دو دوره مدنظر و همچنین نقشه محلات تاریخی به صورت تفکیک شده در دوره معاصر تولید شده سپس تجزیه وتحلیل شاخص همپیوندی در محیط Depthmap و ارزیابی ارزش های فضایی صورت گرفته است. به دلیل ارتباط میان مفهوم انسجام با ارزش همپیوندی، این شاخص (همپیوندی) به عنوان اساسی ترین مفهوم در این روش، برای بررسی انسجام ساختار فضایی محلات تاریخی شهر خرم آباد و مطالعه و بررسی ارزش راسته های تاریخی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. این نتیجه به دست آمد که علت بروز ازهم گسیختگی و کاهش انسجام، تغییرات ارزش درجه بندی مولفه همپیوندی ساختار فضایی شبکه معابر است. مداخلات شهرسازانه در سال های اخیر، در نبود رویکردی زمینه گرا و بدون شناخت الگوهای کالبدی پیشین، منجر به عدم انسجام ساختار فضایی محلات تاریخی شده است. همچنین طرح های نوسازی و بهسازی که امروزه در حال اجرا هستند با بی توجهی به ساختار فضایی بافت محلات تاریخی و تأکید بر روی پوسته و یک نگاه کمی، قادر به حل مسائل و مشکلات ساختاری – کالبدی این محدوده نبوده اند. در ارتباط با نمونه موردی می توان بیان کرد که در سال 1348 بدون درنظرگیری سلسله مراتب افزایش همپیوندی در شبکه معابر، خیابان های جدید همپیوندی بالاتری نسبت به سایر معابر دارند. خیابان امام چه در دوره معاصر چه در سال 1348 بالاترین درجه از همپیوندی را داشته است. در سال 1348 هسته فعال و همپیوند شهر از خ
