رشد و توسعه موضوعی است که همواره جزء جدا نشدنی حیات بشر است. انسان همواره به دنبال مناسب سازی فضای زندگی خود بوده و در طول زمان سعی در بهبود شرایط زندگی خود بر روی این کره خاکی داشته است. در بعضی ادوار، انسان به دنبال توسعه افسار گسیخته برگرفته از پیشرفت فناوری، عنان امور از دست داده و در بعضی موارد بدون برنامه ریزی مشخص و یا در موارد دیگر به شکلی افراطی دست در گریبان طبیعت و محیط پیرامونی خود برده و سپس با مشاهده اثرات محیطی پیش آمده سعی در جبران آن داشته است. بنابراین همواره شهرها بستری برای آزمون و خطای انسانی در جهت ایجاد محیطی مطلوب جهت اسکان و بهره مندی از مواهب طبیعی و انسان ساخت بوده اند. یکی از مواردی که در این توسعه ها در شهرهای مختلف شایان توجه است، قرار گیری کاربری هایی نظیر کاربری های صنعتی مانند کارخانه ها یا تعمیرگاه ها در داخل بافت شهری است که به تدریج به واسطه متناسب نبودن و عدم مطلوبیت، انتقال کاربری انجام شده است. اما در بعضی موارد این ها تبدیل به زمین هایی متروکه و بایر شده اند. از سوی دیگر ممکن است به واسطه نوع مالکیت و یا عدم برنامه ریزی دقیق برای زمین های شهری و یا توسعه آتی شهر برخی زمین ها از این توسعه جا مانده باشند. از این رو، با توجه به تمام تجربیاتی که می توان نسبت به این موضوع در اقصی نقاط این کره خاکی دید، توجه به زمین های باز مانده از توسعه، متروکه و یا زمین های خالی در نقاط درونی شهرها و یا نقاط استراتژیک بیرونی لازم است. در این مطالعه، هدف از دو جنبه قابل بررسی است: هم جلوگیری از ایجاد زمینی بازمانده از توسعه در بافت شهری و هم بهره مندی از موقعیت زمین خالی در ورودی شهر ملایر. با توجه به شناخت شهر ملایر در سطح جهانی در عرصه مبل و منبت و مراجعه گردشگران بسیاری از ورودی شهر همدان، توجه به زمین خالی ورودی شهر می تواند نقش به سزایی هم در معرفی بهتر شهر و هم ایجاد شرایط مطلوب تری جهت خرید و بالا بردن ضریب ماندگاری مراجعه کنندگان و در نتیجه آورده اقتصادی برای شهر باشد
