در طی بیست سال گذشته توجه بسیار زیادی به مفهوم مکان سازی در فرآیند طراحی شهر شده است و این مهم به معنای خلق مکانی بهتر در فضاهای شهری است. فضاهایی که بتوانند در مقیاسی انسانی، طیف وسیعی از نیازهای کاربران خود را تأمین کنند و پاسخگویی همه اقشار جامع باشند. خیابان فردوسی سنندج یکی از مهمترین محورهای این شهر می باشد که پویایی و جذابیت بسیار بالایی دارد؛ اما به لحاظ مطلوبیت یک فضای شهری دارای کاستی های زیادی نیز هست. این خیابان چند سالی است کع برای اجرای پیاده راه کردن آن مورد یررسی و برنامه ریزی و طراحی قرار گرفته است. اطلاعات مورد نظر در این تحقیق به صورت اسنادی و کتابخانه ای و مطالعه های میدانی فراهم شده است. این پژوهش با به کارگیری روش توصیفی – تحلیلی، همچنین با استفاده ابزارهای رفتار سنجی – مانند عکاسی- سعی بر این دارد که با سنجش کیفیت محورهای شهری با رویکرد مکان سازی، بتوان به رهیافتی برای ارتقای کیفیت این خیابان به منظور خلق مکانی بهتر و موفقیت آمیز برای مردم دست یافت. در تحلیل آماری مبتنی بر نرم افزار SPSS با آزمون رگرسیون مولفه های موثر بر کیفیت محیط شهری در محور فردوسی مورد سنجش واقع شده است. نتایج حاصل از تحلیل ها نمایانگر آن است که اساسا شاخص اجتماعی تاثیرگذارترین شاخص کیفیت محیطی در ارتقا مکانسازی است. همچنین نتایج تحلیل ها نشان می دهد که میزان شاخص های ابعاد کالبدی بصری ،عملکردی،ادراکی و زیست محیطی در محدوده مورد مطالعه نیاز به ارتقا دارد
