امروزه، سنجش و ارزیابی تو سعه ف ضاهای شهری از طریق روشها و رویکردهای کمّی، نظریههای روان شنا سانه محیطی، بخش مهمی از تحقیقات علوم شههری و اجتماعی را به خود اختصهاد داده که به دلیل کمتوجهی به واقعیات، غفلت از نگرشهای کیفی و دارائیهای مکانی و همچنین تجویز نسخه ای واحد و مشابه برای همه فضاها، در عمل کمتر تو انسته به ارائه راهکارهای عملی منجر شود. رویکرد پیاده مداری، به دنبال ارتقاء کیفیت زندگی و نگرشی انسانی به فضا است. این پژوهش به دنبال مدل توسعه در پیاده راه بوعلی و همینطور یافتن راهکارهایی برای ارتقاء کیفیتهای محیطی اسههت. برای این منظور با 31 نفر از افراد شههامل متخصههصههان معماری و شهرسازی، مدیران شهری، گردشگران، کسبه و کاربران پیاده راه، مصاحبه عمیق به روش گلوله برفی و تا رسیدن به اشباع نظری انجام شد . شیوه تحلیل دادهها با کدگذاری باز، کدگذاری محوری، و کدگذاری گزین شی انجام شد که در نهایت 023در قالب مفهوم و 22 مقوله ا ستخراج و ا ستنباط شد. نتایج پژوهش ن شانگر آن ا ست که پدیده محوری ارتقاء ح ضور پذیری و هویت ف ضایی است. این روش به ایجاد ارزش افزوده جدیدی در پیاده راه بوعلی منجر میشود.
