گسترش بی رویه فضاهای خصوصی و کم رنگ شدن فضاهای عمومی و همچنین چیرگی هرچه بیشتر خودرو بر عرصه های عمومی موجب ناکارآمدی فضاهای شهری و از بین رفتن روابط اجتماعی پویا گشته است و مردم را از برخورد با دیگران، دیدارهای چهره به چهره و مراودات شهروندی که از مهم ترین نیازهای انسانی هستند محروم کرده است. در بافت قدیم شهرکرد که بخشی از بافت فرسوده است، فضاهای شهری به مرور نقش خود را به عنوان فضاهای مکث، حضور و اجتماع شهروندان و مراودات شهروندی از دست داده و بستری مناسب جهت شکل گیری شبکه های اجتماعی در محله را که از ارکان اصلی سرمایه اجتماعی به شمار می روند فراهم نمی کنند.در این پژوهش سعی شده است ابتدا ارتباط مفهوم مکان سازی با سرمایه جتماعی در فضاهای شهری بیان گردد و پس از آن از طریق طراحی و بازطراحی فضاهای باز محلی موجود در بافت قدیم شهرکرد سرمایه اجتماعی اعتلا یابد. برای دستیابی به این امر ابتدا سعی شده است به منظور استخراج نمونه های مشابه و شناخت فضاهای شهری و مفاهیمی چون مکان سازی، محله و سرمایه اجتماعی و تعامل این مفاهیم با یکدیگر از منابع کتابخانه ای و سایت های اینترنتی استفاده شود.سپس مطالعات میدانی انجام شد و بافت فرسوده و قدیم شهرکرد مورد بررسی و شناخت قرار گرفتند.بعد از آن جهت ارزیابی میزان اهمیت هریک از مؤلفه های دخیل در مکان سازی فضاهای باز محلی با بهره گیری از سرمایه های اجتماعی نسبت به یکدیگر )با استفاده از پرسشنامه ای که هم توسط استفاده شد.در AHP کارشناسان و متخصصین، هم براساس نظرات ساکنین )جامعه آماری( به صورت مجزا تکمیل شده بود،از مدل برای تحلیل نقاط قوت، ضعف،فرصت و تهدید استفاده کردیم،سپس چشم انداز و اهداف پژوهش در سه سطح SOWT ادامه از تکنیک تدوین شدند و آلترناتیوهایی برای فضاهای باز محلی موجود در بافت قدیم پیشنهاد شدند و از میان آن ها گزینه برتر از طریق تکنیک انتخاب و برای آن راهنماهای طراحی در مراتب مربوطه تدوین گشتند. در پایان نیز برای فضاهای شهری مشخص شده طرح سه AHP بعدی ارائه شد.
