تاب آوری شهری یک مفهوم نسبتاً جدید در مطالعات شهری و شهرسازی است و برنامه ریزی شهری نقش حیاتی در شکل گیری شهرهای انعطاف پذیر دارد، در دهه های اخیر خسارتهای فراوان ناشی از سوانح طبیعی به محیط و کالبد شهرها موجب شده است تا مفهوم تاب آوری برای کاهش آثار زیان بار آنها بیشتر مورد توجه قرار گیرد. که برای تحقق این فعالیت برنامه ریزی استراتژیک در جهت کالبد شهری برای انطباق موضوع، ضروری است. این پژوهش بر آن بوده تا به بررسی و مطالعه تبیین معیارهای ارتقا تاب آوری کالبدی در بافت تاریخی جهت کاهش اثرات سوانح طبیعی (محله دروازه حسن آباد اصفهان) بپردازد. محله دروازه حسن آباد واقع در خیابان نشاط اصفهان جزئی از بافت تاریخی اصفهان محسوب می شود که علاوه بر بلوکهای تاریخی، برخی از بافت های آن دچار فرسودگی شده و نیاز به بهسازی، نوسازی و بازسازی دارد. این محله جزء فرامحله های شهری در اصفهان محسوب می شود که اﯾﻦ ﻓﺮا ﻣﺤﻠﻪ ﻫﺎی ﺷﻬﺮی ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪی ﻫﺎی ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ ﺧﻮد را رﻓﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ در ﺳﻄﺢ ﺷﻬﺮ ﻣﻄﺮح و ﺑﻪ ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ دﯾﮕﺮ ﻣﺤﻠﻪ ﯾﺎ ﺧﺪﻣﺖ رسانی می نمودند ازین رو بررسی تاب آور بودن آن و ارائه راه کار در جهت بالا بردن سطح تاب آوری آن در مقابل بلایای طبیعی به علت پایین بودن کیفیت کالبدی محله ضروری به نظر می رسید. در این پژوهش به ویژگی جوامع تاب آور، چرخه تاب آوری، مراحل زمانی تاب آوری، ابعاد تاب آوری، رویکردهای اصلی در تاب آوری، اصول طراحی شهری تاب آور و....، روش شناسی پژوهش، شناخت بستر مورد مطالعه و تحلیل یافته ها و نتیجه گیری و سپس ارائه پیشنهادات پرداخته ایم.
